مدیرکل ورزش و جوانان استان همدان که در سال 94 به این سمت منصوب شد، در فاصله چند ماه مانده به المپیک 2016 ریو چندین بار اعلام کرد که 16 رشته ورزشی استان همدان شانس حضور در این رویداد را دارند. در صورتی که دست آخر فقط دو ورزشکار همدانی در تیراندازی و دوومیدانی راهی ریو شدند.
بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا در شرایطی سال آینده برگزار می‌شود که دستگاه ورزش استان همدان خیلی جدی‌تر از قبل باید در زمینه حضور ورزشکاران مادستان در این رویداد معتبر تلاش کند.
به گزارش فارس؛ سال گذشته بود که معاون دستگاه ورزش استان اعلام کرد که ورزش استان در 14 رشته ورزشی برای بازی‌های آسیایی 2018 و همچنین المپیک 2020 هدف‌گذاری کرده است. اما آیا 14 رشته ورزشی همدان شانس حضور در بازی‌های آسیایی جاکارتا و حتی المپیک توکیو را دارند؟
مدیرکل ورزش و جوانان استان همدان که در سال 94 به این سمت منصوب شد، در فاصله چند ماه مانده به المپیک 2016 ریو چندین بار اعلام کرد که 16 رشته ورزشی استان همدان شانس حضور در این رویداد را دارند. در صورتی که دست آخر فقط دو ورزشکار همدانی در تیراندازی و دوومیدانی راهی ریو شدند.
در کشتی فقط میثم مصطفی‌جوکار شانس رسیدن به المپیک را داشت که با شکست برابر علیرضا کریمی در مرحله نهایی انتخابی تیم ملی از رسیدن به ریو بازماند. در قایقرانی فقط آرزو حکیمی نماینده همدان برای رسیدن به ریو بود که در مسابقات قهرمانی آسیا در کشور اندونزی به دلایل مختلف از جمله مصدومیت موفق نبود و نتوانست برای دومین بار بلیت ریو را برای خود و استان رزرو کند. در والیبال هم آرمین تشکری همراه با تیم ملی والیبال سهمیه المپیک را کسب کرد که نامش در روزهای پایانی اردوی تیم ملی والیبال توسط رائول اوزانو خط و از رسیدن به ریو بازماند.
حال اینکه در رشته‌هایی مانند بوکس و دوچرخه‌سواری ورزشکاران همدانی چند درصد شانس المپیکی شدن را داشته‌اند، خود سؤالی است که در ذهن شکل گرفته و شاید پاسخی هم برای آن پیدا نشود. در دوچرخه‌سواری از بهنام آرین برای رسیدن به ریو سخن به میان آورده می‌شد که البته او در هیچ رویداد انتخابی یا رقابتی مهم برای المپیکی شدن اعزام نشد تا دست آخر نفراتی دیگر چون آروین گودرزی از لرستان المپیکی شوند. در بوکس نیز به گفته مدیرکل ورزش، مسعود خزایی از همدان شانس رسیدن به المپیک را داشت که او هم به سیاوش امیدی و هم به سجاد محرابی باخته بود و هیچ شانسی برای المپیکی شدن نداشت.
مابقی ورزشکاران را نیز یا ما شناخت نداریم یا اگر شانسی برای رسیدن به المپیک داشته‌اند آنقدر ناچیز بوده که خودشان هم رؤیای المپیکی شدن را در سر نداشتند.
اگر قرار بر این است که مثل المپیک 2016 خوراک غلط به علاقمندان به ورزش ارائه دهیم و 16 نفر را شانس المپیکی بدانیم قطع به یقین کار اشتباهی است. شاید اگر منعم و اطرافیانش برای استان 16 شانس المپیکی قائل نبودند در فاصله چند روز مانده به المپیک و قطعی شدن حضور فقط دو ورزشکار از همدان در المپیک، تا این حد ما و بقیه اهالی ورزش سرخورده و دلسرد نمی‌شدیم!
چیزی که پیداست اینکه ورزش همدان از امروز باید روی استعدادهای ناب هیات‌های ورزشی سرمایه‌گذاری و در یک سال باقی‌مانده تا بازی‌های آسیایی جاکارتا و سه سال پیش‌رو تا المپیک 2020 توکیو، آنها را مهیای حضور در اردوهای تیم‌های ملی و شرکت در رویدادهای بزرگ کند.
امروز ورزشکارانی در استان داریم که شانس بزرگی برای حضور در بازی‌های آسیایی و المپیک دارند و باید به خوبی قدر این سرمایه‌ها را دانست و از آنان حمایت کرد.
نام نفراتی چون آرمین رنجبر در والیبال، دانیال شریعتی در کشتی، امیر جباری در بدمینتون، شیما صفایی در تنیس‌روی میز را باید بگذاریم کنار افرادی چون مه‌لقا جام‌بزرگ، آرزو حکیمی و مریم امیدی که از شانس بسیار بالایی برای حضور در جاکارتا و حتی توکیو برخوردارند.
با تمام این تفاسیر می‌طلبد تا دستگاه ورزش با یک برنامه‌ریزی دقیق و قرار دادن اصل استعدادیابی در اولویت امور خود، راه را برای حضور خوب ورزشکاران استان در میادین فراملی مهیا کند.
استعدادیابی موضوعی است که در دنیای ورزش اهمیت ویژه‌ای دارد و به عبارت بهتر شناسایی عوامل موفقیت راه را برای رسیدن به قله افتخار هموار می‌کند.
ادامه استمرار این موفقیت‌ها در حوزه ورزش استان همدان، به همت و تلاش مضاعف نیاز دارد و برنامه راهبردی و سیاست اجرایی آن باید در برنامه چند ساله توسعه راهبردی ورزش استان پیش‌بینی شود.
