بزرگی علی (ع) را در لابه لای واژه‌ها گم کرده‌ام، از اندوه نان و چراغ و کوچه می‌گویم کاری از من و این واژه‌های کوچک و زبان بسته بر نمی‌آید، آخر جنس بزرگی او با همه فرق دارد...
بزرگی علی (ع) را در لابه لای واژه‌ها گم کرده‌ام، از اندوه نان و چراغ و کوچه می‌گویم کاری از من و این واژه‌های کوچک و زبان بسته بر نمی‌آید، آخر جنس بزرگی او با همه فرق دارد...
به گزارش تابناک همدان، غروب از راه رسید نوای دلنشین اذان خلوت کوچه‌های سوت و کور شهر را در هم شکست.
چشم‌های یتیمان بی قرار آمدن اوست تا قدم در خرابه‌های فقر بگذارد و پدرانه همبازی شان شود.
آن سو مادری کودکانش را صبورانه گرد اجاق جمع کرده و چشم به راه است تا او بیاید و طعم گس فقر را از دیگ خالی اش برچیند.
صدایی می‌آید، دور، اما آشناست همان غربیه با وفاست که به قرار دوستانش می‌آید، همان خریدار سفره‌های تهی و دل‌های تنها.
انتظار دست‌های یتیم نواز و بوسه‌ای آسان به سرآمد، عطر خرما و نان داغ هوش از سرشان ربوده، پنهانی کیسه غذا را هدیه می‌دهد و می‌رود مبادا سر گرسنه‌ای بر بالش، اندوهگین بخوابد.
آخر او با همه فرق دارد فقط اوست که حال گرسنگان را می‌فهد، نه به دنبال نام و نه در پی نشان است.
او برای روشنی فانوس خانه‌های محقر می‌آید و از دار دنیا جز تکه‌ای آرامش برای مسکینان و پاره‌ای عدالت برای همگان نمی‌خواهد.
حالا دیر زمانی است که او بار سفر بسته و کودکان یتیم شهر را به دامن خورشید سپرده و چراغ کوچه‌های شب زده و فراموش شده شهر از فراقش سو سو می‌زند.ای کاش بود و می‌دید مطبخ غبار گرفته و اجاق سرد خانه‌ها را، پدری شرمسار از روی فرزندانش و مادری که نگران طفل بیمارش است که تب دارد، تب سرد نداری!
می‌گویم: سختی نکن تا کی صبوری؟ بگذار در خانه کسی را بزنیم در این شهر کسانی هستند که دستشان به دهان می‌رسد و ثروتشان ...
بگذار گره‌ای از زندگیت باز شود و از دشواری رها شوی، به آسمان خیره شد چشمهایش گریه می‌خواهد، اما استوار و امیدوار زیرلب زمزمه می‌کند آن روز شکم گرسنه طفلم، مرا به در خانه منعمی فرستاد در مسیر معرکه‌ای دیدم درویشی با صدای محزون آواز سرداده بود:
مرو‌ای گدای مسکین در خانه علی زن که علی زند دمادم در خانه گدا را
از آن روز دیگر در هیچ خانه‌ای را نزده‌ام.
مات و مبهوت مانده ام باورم نمی‌شود تمام دانسته هایم از علی (ع) دگرگون شده همیشه شهریار را برای سرودن شعر زیبای «همای رحمت» می‌ستودم و عظمت و جلال علی (ع) را در آن می‌دیدم حالا با تغییری این چنین، بزرگی علی (ع) را در لابلای واژه‌ها گم کرده‌ام.
از اندوه نان و چراغ و کوچه می‌گویم کاری از من و این واژه‌های کوچک و زبان بسته برنمی‌آید.
براستی علی (ع) چقدر بزرگ است که در خانه گدا می‌زند، به رکوع، خاتم به سائل می‌بخشد، دوستی با تهی دستان و همنشینی با مستضعفان را وظیفه امیری خود می‌داند همانگونه که عدالت را...
اصلا او با همه فرق دارد! اما افسوس از میان فرق هایش تنها فرق مبارکش را شناختند.
به گزارش تابناک همدان، غروب از راه رسید نوای دلنشین اذان خلوت کوچه‌های سوت و کور شهر را در هم شکست.
چشم‌های یتیمان بی قرار آمدن اوست تا قدم در خرابه‌های فقر بگذارد و پدرانه همبازی شان شود.
آن سو مادری کودکانش را صبورانه گرد اجاق جمع کرده و چشم به راه است تا او بیاید و طعم گس فقر را از دیگ خالی اش برچیند.
صدایی می‌آید، دور، اما آشناست همان غربیه با وفاست که به قرار دوستانش می‌آید، همان خریدار سفره‌های تهی و دل‌های تنها.
انتظار دست‌های یتیم نواز و بوسه‌ای آسان به سرآمد، عطر خرما و نان داغ هوش از سرشان ربوده، پنهانی کیسه غذا را هدیه می‌دهد و می‌رود مبادا سر گرسنه‌ای بر بالش، اندوهگین بخوابد.
آخر او با همه فرق دارد فقط اوست که حال گرسنگان را می‌فهد، نه به دنبال نام و نه در پی نشان است.
او برای روشنی فانوس خانه‌های محقر می‌آید و از دار دنیا جز تکه‌ای آرامش برای مسکینان و پاره‌ای عدالت برای همگان نمی‌خواهد.
حالا دیر زمانی است که او بار سفر بسته و کودکان یتیم شهر را به دامن خورشید سپرده و چراغ کوچه‌های شب زده و فراموش شده شهر از فراقش سو سو می‌زند.ای کاش بود و می‌دید مطبخ غبار گرفته و اجاق سرد خانه‌ها را، پدری شرمسار از روی فرزندانش و مادری که نگران طفل بیمارش است که تب دارد، تب سرد نداری!
می‌گویم: سختی نکن تا کی صبوری؟ بگذار در خانه کسی را بزنیم در این شهر کسانی هستند که دستشان به دهان می‌رسد و ثروتشان ...
بگذار گره‌ای از زندگیت باز شود و از دشواری رها شوی، به آسمان خیره شد چشمهایش گریه می‌خواهد، اما استوار و امیدوار زیرلب زمزمه می‌کند آن روز شکم گرسنه طفلم، مرا به در خانه منعمی فرستاد در مسیر معرکه‌ای دیدم درویشی با صدای محزون آواز سرداده بود:
مرو‌ای گدای مسکین در خانه علی زن که علی زند دمادم در خانه گدا را
از آن روز دیگر در هیچ خانه‌ای را نزده‌ام.
مات و مبهوت مانده ام باورم نمی‌شود تمام دانسته هایم از علی (ع) دگرگون شده همیشه شهریار را برای سرودن شعر زیبای «همای رحمت» می‌ستودم و عظمت و جلال علی (ع) را در آن می‌دیدم حالا با تغییری این چنین، بزرگی علی (ع) را در لابلای واژه‌ها گم کرده‌ام.
از اندوه نان و چراغ و کوچه می‌گویم کاری از من و این واژه‌های کوچک و زبان بسته برنمی‌آید.
براستی علی (ع) چقدر بزرگ است که در خانه گدا می‌زند، به رکوع، خاتم به سائل می‌بخشد، دوستی با تهی دستان و همنشینی با مستضعفان را وظیفه امیری خود می‌داند همانگونه که عدالت را...
اصلا او با همه فرق دارد! اما افسوس از میان فرق هایش تنها فرق مبارکش را شناختند.
منبع: ایرنا
