یار مهربانی
هر کتابی که می‌خوانیم، تصویری از آن در ذهنمان نقش می‌بندد و در روز‌های پس از آن، با تک تک جملات آن کتاب زندگی می کنیم.
هر کتابی که می‌خوانیم، تصویری از آن در ذهنمان نقش می‌بندد و در روز‌های پس از آن، با تک تک جملات آن کتاب زندگی میکنیم.
به گزارش تابناک همدان به نقل از خانه هوش استان همدان، چه بسیار کتاب‌ها که با آن‌ها گریسته ایم، خندیده ایم، و هیجان زده شده ایم چه بسیار کتاب‌ها که با آن‌ها اندیشه‌ی ناپخته مان را محک زده ایم، و باور‌های سطحیمان را به چالش کشیده ایم.
خیلی اوقات کتابی تمام تفکراتمان را زیر و رو کرده است؛ گاهی ناامید بوده ایم و با خواندن کتابی امید در قلبمان جوانه زده؛ گاهی با تأثیر از کتابی تصمیم‌های مهمی در زندگی مان گرفته ایم، و بیشتر از همه خواندن کتاب در ما شوق قلم به دست گرفتن و نوشتن را بر می‌انگیزد، طوری که بعد از خواندن بعضی از این کتاب‌ها دلمان می‌خواهد قلم هرگز از حرکت باز نایستد؛ و تا نهایت جایی که توان داریم بنویسیم.
فرصتمان بسیار کم است و آنچه باید بیاموزیم بسیار. اگر مُدام کتاب خواندن را به فردایی موهوم - که در آن فارغ از کار و بار و مشکلات زندگی خواهیم بود - حواله کنیم، فرصت تجربه‌های زیبا و آموخته‌های فراوانی را از خود دریغ کرده ایم.
امیدوارم روزی کتاب وکتابخوانی، بهانه‌ای کوچک باشد برای شروعی بزرگ، تا با «یاران مهربانی» که با زبانِ بی زبانی پندمان می‌دهند، دوباره آشتی کنیم.
به گزارش تابناک همدان به نقل از خانه هوش استان همدان، چه بسیار کتاب‌ها که با آن‌ها گریسته ایم، خندیده ایم، و هیجان زده شده ایم چه بسیار کتاب‌ها که با آن‌ها اندیشه‌ی ناپخته مان را محک زده ایم، و باور‌های سطحیمان را به چالش کشیده ایم.
خیلی اوقات کتابی تمام تفکراتمان را زیر و رو کرده است؛ گاهی ناامید بوده ایم و با خواندن کتابی امید در قلبمان جوانه زده؛ گاهی با تأثیر از کتابی تصمیم‌های مهمی در زندگی مان گرفته ایم، و بیشتر از همه خواندن کتاب در ما شوق قلم به دست گرفتن و نوشتن را بر می‌انگیزد، طوری که بعد از خواندن بعضی از این کتاب‌ها دلمان می‌خواهد قلم هرگز از حرکت باز نایستد؛ و تا نهایت جایی که توان داریم بنویسیم.
فرصتمان بسیار کم است و آنچه باید بیاموزیم بسیار. اگر مُدام کتاب خواندن را به فردایی موهوم - که در آن فارغ از کار و بار و مشکلات زندگی خواهیم بود - حواله کنیم، فرصت تجربه‌های زیبا و آموخته‌های فراوانی را از خود دریغ کرده ایم.
امیدوارم روزی کتاب وکتابخوانی، بهانه‌ای کوچک باشد برای شروعی بزرگ، تا با «یاران مهربانی» که با زبانِ بی زبانی پندمان می‌دهند، دوباره آشتی کنیم.
