برادر شهید مدافع حرم، «مجتبی کرمی» از ارادت خاص شهید والا قدر به اهل بیت (ع) میگوید.
به گزارش ایکنا؛ یونس کرمی، برادر شهید مدافع حرم، مجتبی کرمی اظهار کرد: مجتبی کرمی در ۲۰ آذر ماه سال ۶۵ در خانوادهای کاملا متدین و مذهبی در روستای کهنوش تویسرکان متولد شد.
وی با بیان اینکه پدر شهید از اهالی خیر روستا و پیرو، ولی فقیه بود افزود: خدمت و حضور در دستگاه اهل بیت به ویژه امام حسین (ع) و شرکت در کارهای عامالمنفعه همچون ساخت مدرسه، مسجد، پل، شرکت تعاونی و ... مهمترین ویژگی پدرمان بود.
برادر شهید کرمی اضافه کرد: پس از گذشت چند سال از تولد مجتبی برادران به دلیل ادامه تحصیل کهنوش را ترک کرده و راهی شهر میشوند، اما این شهید عزیز خدمت به والدین را امری مهم و دینی دانسته و در کنار چنین پدری باقی مانده و وارث ویژگیهای والای پدر میشود.
وی ادامه داد: از همان اوایل تحصیل در مقطع راهنمایی عضو پایگاه بسیج کهنوش میشود، در دوران دبیرستان از اعضای فعال بسیج مدرسه مصطفی خمینی به عنوان بسیجی نمونه به دیدار آقا و مولای زمان خود آیتالله خامنهای مفتخر میشود.
یونس کرمی ابراز کرد: پس از اخذ دیپلم در سال ۸۲ همراه پدر و مادر زادگاهش را ترک کرده و در همدان ساکن میشود در همان زمان به استخدام سپاه درآمده و در گردان تکاور ۱۵۴ حضرت علی اکبر (ع) مشغول به فعالیت میشود.
اخذ مدرک کارشناسی همزمان با حضور در عملیاتهای مرزی
وی گفت: مجتبی در زمان خدمت ۱۲ – ۱۳ ساله خود در عملیات بسیاری حضور یافته و در عملیاتهای غرب کشور به مبارزه علیه گروهکهای منافق و پژآک میپردازد این در حالی است که در کنار فعالیتهای نظامی ادامه تحصیل میدهد و موفق به اخذ مدرک کارشناسی میشود.
برادر شهید کرمی عنوان کرد: مجتبی در سن ۲۳- ۲۴ سالگی متأهل شده و همسری برای خود انتخاب میکند و شرایط این ازدواج، زندگی تا پایان عمر در کنار پدر و مادر و مبارزه بدون وقت و زمان با دشمنان است، این در حالی است که آن زمان کشور سوریه در امن و امان بوده و خبری از داعش نبود.
وی با بیان اینکه حاصل ازدواج برادر کوچک با زنی مهربان و صبور تولد دختری به نام ریحانه بود ادامه داد: در مهر ماه ۱۳۹۴ به امر، ولی امر مسلمین جهان، لباس رزم پوشیده و برای دفاع از حرم حضرت زینب (س)، رقیه سه ساله (س) و مردم ستم دیده و مظلوم سوریه عازم جبهههای نبرد شد.
از شهادت در شب سوم محرم تا تنها شدن دختر سه ساله
کرمی ادامه داد: پس از ۱۲ روز حضور در جبهههای مقاومت درتاریخ ۲۵ مهر ماه ۹۴ برابر با سوم محرم الحرام ۱۴۳۷ هجری قمری در عملیات آزاد سازی حومه حلب، توسط تک تیر اندازان تروریستی داعش بر اثر اصابت گلوله قناسه به سرش به فیض عظمای شهادت نائل میشود.
بردار شهید مدافع حرم گفت: شب عملیات، مجتبی بر ساعد دست خود اسم مبارک حضرت رقیه (س) را با حنا مینویسد و همان میشود که روز بعد مصادف با سوم محرم الحرام به نام شب حضرت رقیه (س) به درجه رفیع شهادت نایل میشود این در حالی است که ریحانه او نیز دختری سه ساله است.
سهم غیر قابل انکار همسر شهید کرمی در شهادت او
وی اظهار کرد: سهم همسر برادرم در به شهادت رسیدن او غیر قابل انکار است، او میتوانست همچون زنان دیگر زندگی راحت در کنار همسر و فرزند را به بسیاری از امور ترجیح دهد، اما با صحبتهای همسر خود که گفت: ما نمیتوانیم در قیامت جواب حضرت زینب (س) را بدهیم؛ چشم بر بسیاری از لذتهای دنیا میبندد و همسو با شهید عزیز میشود.
یونس کرمی افزود: پس از شهادت نیز، در راستای تحقق وصیت همسر مبنی بر تربیت قرآنی ریحانه از هیچ تلاشی چشم پوشی نمیکند و با بهانههای بسیار دختر سه ساله برای بودن در کنار پدر، تمام تلاش خود را در جهت تربیت یک حافظ قرآن انجام میدهد.
این برادر شهید اشارهای به ویژگیهای رفتاری و اخلاقی مجتبی داشت و گفت: ارتباط خوب او با ورزش و فعالیت جدی در کاراته، چتر بازی و تیراندازی ستودنی است، اخلاق نیک او، کمک به مردم، امر به معروف و نهی از منکر، صله رحم و ... سرآمد همه اعضای خانواده و حتی اهالی روستای کهنوش بود.
از شهادت در شب سوم محرم تا تنها شدن دختر سه ساله
وی ادامه داد: علاقه، ارادت و خدمت خاص او به دستگاه اهل بیت (ع) غیر قابل انکار است او دهه اول محرم را در حسینیه کهنوش به پذیرایی از میهمانان اباعبدالله (ع) میپرداخت و با آغاز عزاداری در صف اول ایستاده و با جان و دل برای مظلوم کربلا میگریست ارتباط او با قرآن را نیز از میتوان از بندهای وصیت نامه او مبنی بر تربیت فرزندی قرآنی به خوبی دریافت.
این عضو خانواده شهید مدافع حرم عنوان کرد: مجتبی حدود ۲ سال قبل همه خانواده را برای شهادت خود آماده میکرد، تغییر آهنگ پیشواز تلفن همراه خود، حضور مداوم در کنگره شهدا، خوابهای عجیب و غریب خود و همسرش، بیتابیهای مادر و ... همگی نشان از اتفاق حادثهای نزدیک داشت.
وی ابراز کرد: در اولین سفر به کربلا با حضور ۳۰ تن از جوانان کهنوش، روایت دعا در زیر قبه امام حسین (ع) و استجابت آن مجتبی را برآن داشت تا مهر تأیید بر آرزوی بزرگ خود که همان شهادت بود را در همان مکان قدسی از خداوند دریافت کند و عکس شهادت گونه خود را در بینالحرمین بگیرد.